Co sprawia, że mężczyzna żeni się sześć razy? Czy Henryk VIII był nienasyconym kobieciarzem? Wprost przeciwnie, twierdzi David Starkey, król tylko szukał szczęścia, a także kobiety, która dałaby mu syna. Historia sześciu żon Henryka VIII jest jednym z najbardziej chwytliwych scenariuszy na świecie. Można się w niej doszukać całego spektrum form literackich. Jest bardziej naciągana niż jakikolwiek serial telewizyjny, równie przesycona seksem i przemocą jak prasa bulwarowa, mroczniejsza i bardziej przerażająca od legendy o Sinobrodym. Jest zarazem wyciskającą łzy „love story” i dobrym thrillerem politycznym. Ma też niezrównaną obsadę; męskiego bohatera poznajemy jako królewicza z bajki, który z czasem przepoczwarza się w rozdętą bestię o koszmarnej twarzy à la Humpty Dumpty. A główne role kobiece? I tu – przynajmniej w wersji konwencjonalnej – mamy pełny przegląd charakterów: jest tam Święta, jest Intrygantka, Popychadło, Tępa Grubaska, Seksowny Podlotek i Sawantka. Co więcej, jak w najlepszych powieściach historycznych, poznamy zachowania i mentalności innej epoki: szesnastowieczną etykietę, sztukę kochania, zawiłości wiary i praktyk religijnych, niuanse heraldyki, genealogii i hierarchii, lśniącą sztywność złotogłowiu i brudną szorstkość włosienicy. Nie braknie tam jednak i ponadczasowych, uniwersalnych wartości, jak miłość, honor, ale też zdrada i śmierć. A najdziwniejsze, że to historia jak najbardziej prawdziwa... W swoim błyskotliwym studium autor obficie czerpie z listów i dokumentów epoki, opisując obyczaje związane z małżeństwem, ciążą, dyplomacją i religią. Kreuje bogaty w szczegóły obraz życia codziennego na renesansowym dworze Tudorów, malowany z kobiecej zwłaszcza perspektywy. Czy kochane, czy znienawidzone - królowe Henryka VIII miały wielki wpływ na kształt uprawianej przezeń polityki. David Starkey, historyk, wykładowca w Fitzwilliam College w C